رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن
مائیم و موج سوداشب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفاکن
از من گریز تاتو هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن
مائیم و آب دیده درکنج غم خزیده
برآب دیده ما صد جای آسیا کن
خیره کشی است مارا دارددلی چو خارا
بکشد کسش نگوید تدبیر خون بها کن
بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد
ای زرد روی عاشق تو صبرکن وفا کن
دردیست غیر مردن کانرا دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن
درخواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
بادست اشارتم داد کای عزم سوی ما کن
کسی هرگز نمی داند چه سازی می زند فردا،