آن یکی عاشق به پیش یارخود میشمرد از خدمت و از کار خود
کز برای تو چنین کردم و چنان تیرها خوردم در این رزم وسنان
مال رفت و زور رفت و نام رفت بر من از عشقت بسی ناکام رفت
هیچ نصیبم خفته یا خندان نیافت هیچ شامم با سرو سامان نیافت
آنچه او نوشیده بود از تلخ ودرد در حضور او یکایک میشمرد
اوبرای منتی بل مینمود بردرستی محبت صد شهود
عاقلانرا یک اشارت بس بود عاشقانرا تشنگی زان کی رود
صد سخن میگقت از آن درد کهن کایت ها که گفتیم یک سخن
آتشی بودش نمیدانست چیست چون شمع از تف او میگریست
بعد گریه گفت اینها رفت لیک این زمان ارشاد کن تو ای یار نیک
هرچه فرمان دهی به جان استاده ام بر خط تو پا وسر بنهاده ام
گر درآتش رفت باید چون خلیل چو یحیی میکنی خونم سبیل
ورچو یوسف چاه و زندانم کنی ورز قهرم عیسی مریم کنی
رخ نگردانم نگردم از تو من بهرفرمان تو دارم جان و تن
گفت معشوق اینهمه کردی ولیک گوش بگشا پهن و اندر یاب لیک
کانچه اصل عشق و ولاست آن نکردی آنچه کردی فرع هاست
گفت آن عاشق بگو آن اصل چیست گفت اصلش مردن است و نیستی است
اینهمه کردی نمردی زند ه ای هان بمیر ار یار جان بازنده ای
گر بمیری زندگی یابی تمام نام نیکوی تو ماند تا قیام
چون شنود آن عاشق بی خویشتن آه سردی بر کشید از جان و تن
هم درآن دم شد دراز و جان بداد مچو گل درباخت یر خندان و شاد
ماند خنده بر او وقف ابد همچو جان پاک احمد با احد
نور مه آلوده کی گردد تا ابد گرزند آن نور بر نیک و بد
ارجعی بشنید نور آفتاب سوی اصل خویش باز آمد شتاب
عشق هایی کز پی رنگی بود عشق نبود عاقبت ننگی بود
کسی هرگز نمی داند چه سازی می زند فردا،